Piastowie Wrocławscy byli w prostej linii potomkami księcia Bolesława III Krzywoustego. Jego decyzja o podziale kraju na dzielnice skutkowała nie tylko podziałem państwa, ale także samej dynastii. Na wrocławskim tronie książęcym Ducatus Wratislaviensis zasiadali:
Władysław II Wygnaniec (1105-1159), najstarszy syn Bolesława Krzywoustego i jego pierwszej żony Zbysławy ruskiej. Jeszcze za życia ojca aktywnie uczestniczył w rządzeniu państwem i zgodnie z jego ostatnią wolą wyrażoną w testamencie przejął władzę zwierzchnią w kraju jako książę senior. Ambitne plany zjednoczeniowe Władysława nie przypadły do gustu możnym. Władysław przegrał niebawem wojnę z braćmi i został zmuszony do opuszczenia polskich ziem. Ekskomunikowany prze metropolitę gnieźnieńskiego Jakuba ze Żnina, schronienie znalazł ostatecznie u króla Niemiec Konrada III, któremu złożył hołd i zwrócił się o pomoc w odzyskaniu tronu. Żonaty z Agnieszką z dynastii Babenbergów, miał z nią pięcioro dzieci z których najstarszy Bolesław powrócił na Śląsk, gdzie objął władzę.
Bolesław I Wysoki (1127-1201) Imię nadano mu po dziadku, Bolesławie Krzywoustym. Jeszcze za życia obdarzono go przydomkiem Wysoki („Altus”), który odzwierciedlał jego wzrost i nadzwyczajną siłę. Był przy tym człowiekiem światłym -Btowarzysząc królowi Niemiec Konradowi III w krucjacie, dotarł do Ziemi Świętej i zwiedził po drodze Konstantynopol. Po śmierci króla wstąpił na służbę do jego następcy - Fryderyka I "Barbarossy". Towarzyszył mu w wyprawie włoskiej zakończonej koronacją cesarską w 1155 roku, a w 1162 roku podczas kolejnej interwencji we Włoszech pod murami Mediolanu pokonał w pojedynku wyjątkowej postury rycerza włoskiego, czym "zdobył wielką rycerską sławę". Po śmierci ojca i interwencji cesarza wraz z braćmi powrócił na Śląsk. Na jego czasy przypada na Śląsku początek osadnictwa na prawie niemieckim. We Wrocławiu zdecydował się na budowę na terenie grodu kamiennej rezydencji (palatium). Była to imponująca budowla, której centralną część stanowiła 18-boczna wieża, o średnicy 25,5 metra. Ściany zewnętrzne wieży miały grubość ok. metra. Jego pozostałości można obejrzeć w podziemiach budynku należącego do Zgromadzenia Sióstr Szkolnych De Notre Dame naprzeciw kościoła św. Marcina. W murach zamkowych znajdują się najstarsze cegły w Polsce. Ok. 1160 roku książę Bolesław Wysoki rozpoczął wznoszenie zamku Wleń. Obiekt ten uznawany jest obecnie za najstarszy świecki budynek na Śląsku, a jednocześnie jedno z najstarszych założeń zamkowych w całej Polsce. Pochowany został w ufundowanym przez siebie klasztorze Cystersów w Lubiążu.
Bolesław Wysoki
Klasztor w Lubiążu
Henryk I Brodaty (w ówczesnej polszczyźnie- Jędrzych) w wieku 18 lat poślubił 12 -letnią wówczas Jadwigę ze znakomitego niemieckiego rodu von Andechs., ogłoszoną w 1267r. świętą. Roztropny władca prowadził bardzo zdecydowaną politykę. Dbał o rozwój i integrację odziedziczonych ziem, jak i tych, które stopniowo sobie podporządkowywał. Dzięki jego działaniom Śląsk rozwinął się w przodującą dzielnicę Polski. Henryk sprowadzał osadników z Niemiec, osadzał ich najczęściej na niezagospodarowanych terenach Pogórza Sudeckiego, nadawał korzystne prawa i zapewniał rozległe swobody. Szczególną rolę odegrał Brodaty w dziejach Wrocławia. Starał się, by miasto – ważne dla jego polityki – stało się ośrodkiem zamożnym i prężnym, stworzył tu realny ośrodek władzy. Henryk dał się poznać jako dalekowzroczny, elastyczny polityk, działający na rzecz zjednoczenia ziem piastowskich, podzielonych w okresie rozbicia dzielnicowego. W rywalizacji z Konradem Mazowieckim o Małopolskę odniósł zwycięstwo(1232), wjeżdżając triumfalnie do Krakowa.
Po dwudziestu latach małżeństwa para książęca złożyła śluby czystości i od tej pory Henryk zapuścił brodę, nosił proste odzienie, a Jadwiga poświęciła się służbie poddanym. Dla nich nauczyła się języka polskiego. Z jej inicjatywy funkcjonowały kuchnie dla ubogich i wędrowny szpital. Książę zaś był dobrodziejem zakonów, zwłaszcza cystersów. Ufundował klasztor Cysterek w Trzebnicy -1202r, z inspiracji swej świątobliwej małżonki fundował szpital św. Ducha we Wrocławiu -1214r, oraz szpital dla trędowatych koło Środy Śląskiej, współuczestniczył też w fundacji klasztoru Cystersów w Henrykowie (1222). Za zniszczenie dóbr kościelnych został obłożony klątwą przez biskupa wrocławskiego Tomasza I Rawicza. Zmarł 19 marca 1238 na zamku w Krośnie Odrzańskim, spoczął w ufundowanym przez siebie klasztorze trzebnickim, gdzie 5 lat później złożono też ciało jego żony Jadwigi.
Henryk i Jadwiga z dziećmi
Henryk II Pobożny był synem Henryka Brodatego i św. Jadwigi z Andechs. W 1216r. Henryk II ożenił się z czeską księżniczką- Anną Przemyślidką, z którą doczekał się 12 dzieci. Po śmierci ojca w 1238r. objął samodzielne rządy. Jako książę śląski, krakowski i wielkopolski dążył do dalszego zjednoczenia polskich ziem. Nie szczędził także na przyznawaniu licznych dóbr na rzecz kościoła i ustanawiania kolejnych fundacji. Uposażył w ten sposób klasztor w Henrykowie i Katedrę we Wrocławiu. Niestety, zaledwie po trzech latach samodzielnych rządów nastąpiła katastrofa – najazd Mongołów, któremu pozbawiony wsparcia władca nie mógł sprostać. Do decydującej bitwy doszło na polu pod Legnicą w 1241r. Henryk zginął, a jego okaleczone ciało, pozbawione głowy, odnalazły matka i żona, rozpoznawszy je po pewnym anatomicznym szczególe – książę miał sześć palców u lewej stopy. Mimo zwycięstwa Mongołowie ponieśli na tyle dotkliwe straty, że wycofali się ze Śląska.Henryk II został pochowany we Wrocławiu w kościele św. Wincentego pod chórem przy wejściu. Jego szczątki wywiezione w czasie ostatniej wojny do Berlina (celem badań mających udowodnić germańskie pochodzenie księcia) zaginęły.Przedwczesna śmierć księcia doprowadziła do rozpadu jego państwa i oddaliła w czasie zjednoczenie ziem polskich.
Bitwa pod Legnicą
Henryk IV Probus wnuk Henryka Pobożnego dążył do rzeczywistego zjednoczenia i powstania silnego Królestwa Polskiego. Gdy obejmował księstwo wrocławskie Śląsk był prężnie rozwijającym się regionem. Henryk Probus wykazał się dużą konsekwencją, gromadząc pod swoją władzę kolejne tereny. Przyłączył do swoich włości ziemię kłodzką, wymusił na Przemyśle Wielkopolskim ziemię wieluńską i wykupił od Brandenburczyków ziemię krośnieńską. Od 1274r. popadał w coraz większy konflikt z biskupem Tomaszem II Zarembą. Po kilkunastu latach doszło do pojednania, którego widocznym symbolem jest ufundowana przez księcia na Ostrowie Tumskim kolegiata św. Krzyża, w której został pochowany. W końcu 1288 roku po ucieczce Łokietka opanował Małopolskę z Krakowem, co pozwoliło mu podjąć starania o władzę nad całą Polską. W 1290 roku złożył do papieża petycję o przyznanie mu korony królewskiej, jego poselstwo było już w Rzymie. Odpowiedzi nie doczekał – zmarł nagle, prawdopodobnie otruty. Książę ten wykazał się nie tylko zmysłem strategicznym, ale też stworzył mocne podstawy gospodarcze Śląska. Lokował miasta i wsie, popierał rozwój górnictwa. Zapamiętano go jako człowieka szerokich horyzontów, którego pasją była kultura rycerska i poezja. Był fundatorem kaplicy zamkowej św. Marcina i klasztoru Cysterek na Ostrowie Tumskim (niedokończonego), podczas swych krótkich rządów w Krakowie lokował Wieliczkę. Podczas ostatniej wojny szczątki księcia zaginęły, sarkofag wywieźli Niemcy i ukryli w Wierzbnej niedaleko Świdnicy. Odnaleziony po wojnie trafił do Muzeum Narodowego.
Henryk VI Dobry syn Henryka V zwanego Brzuchatym, panował pomiędzy zjednoczonym już Królestwem Polski Wł. Łokietka i królestwem Czech. Był ojcem 2 córek, nie miał męskiego potomka. Zgodnie z poczuciem więzi państwowej i więzów krwi zaprosił króla Władysława Łokietka do Wrocławia w 1323r i ofiarował mu swe księstwo. Król początkowo zaakceptował ten Akt, później jednak był zmuszony zeń zrezygnować. W tej sytuacji Henryk VI złożył hołd królowi Czech - Janowi Luksemburskiemu przekazując mu księstwo wrocławskie w zamian za dożywotnie objęcie Kłodzka i roczną rentą w wys. 1000 grzywien.
"W roku 1335, w noc Św. Katarzyny, bezlitosna śmierć wyrwała Henryka VI wrocławskiego, który swe władztwo jako ostatni ze swego pnia Czechom przekazał".
Ciało księcia spoczęło w klasztorze klarysek, gdzie obecnie mieści się Mauzoleum Piastów Wrocławskich. Tak oto dobiegła końca piastowska odsłona dziejów Wrocławia. Jako poddani obcej korony przestali być oni uważani za książąt polskich, co już w XIV wieku dobitnie wyraził w swej kronice Janko z Czarnkowa. Sami Piastowie, choć zniemczeni, bardzo długo określali się "książętami polskimi" i podtrzymywali tradycję pochodzenia "z rodu królów Polski".
