7 czerwca obchodzimy jego wspomnienie. Jakie są związki błogosławionego z Wrocławiem?

Urodził się 14 listopada 1814 roku w Grabonogu koło Gostynia. Ochrzczony sześć dni po urodzeniu, otrzymał imiona: Edmund Stanisław Wojciech. Pochodził ze średnio zamożnej rodziny szlacheckiej o tradycjach patriotycznych.

Edmund jako kilkuletni chłopiec poważnie zapadł na zdrowiu. Gdy nie dawał znaku życia, a bezradny lekarz nadziei na poprawę, matka uprosiła synowi łaskę uzdrowienia, modląc się o cud w pobliskim kościele. Doświadczenie uzdrowienia umocniło religijność rodziny Edmunda.

W latach trzydziestych Bojanowski rozwijał swoje uzdolnienia, zwłaszcza literackie, studiując i mieszkając najpierw we Wrocławiu na Ostrowie Tumskim, potem w Berlinie. W okresie studiów we Wrocławiu przyszło młodemu Edmundowi przeżyć śmierć najbliższych-najpierw matki, w sierpniu 1834, a półtora roku pźniej ojca. Niestety, problemy zdrowotne, a dokładnie choroba płuc pokrzyżowały jego naukowe aspiracje.

Bojanowski swoją uwagę i działalność koncentrował na podniesieniu poziomu moralnego i oświatowego mieszkańców wsi. Inicjował i prowadził działalność charytatywną i pomocową.

Edmund nigdy się nie wywyższał, a swój status społeczny i ponadprzeciętne zdolności wykorzystywał w celu organizowania pomocy dla najbardziej potrzebujących.

Edmund Bojanowski przeszedł do historii jako założyciel żeńskiego zgromadzenia zakonnego sióstr służebniczek NMP. Siostry rekrutowały się z dziewcząt wiejskich, opiekujących się dziećmi w ochronkach. Powiązanie ochronek ze służebniczkami błogosławiony tłumaczył następująco: „Miałem na względzie: raz korzyść małych dzieci wystawionych po wsiach przez zaniedbanie lub nieświadomość rodziców na zepsucie przedwczesne, po wtóre – uświęcenie kobiet wiejskich, a przez to wpływ na podniesienie i moralizowanie ludu wiejskiego”.

Edmund Bojanowski zmarł 7 sierpnia 1871 roku. Do chwały błogosławionych wyniesiony został 13 czerwca 1999 roku w Warszawie